De tranen rolden over haar wangen. Haar man wilde nadenken over hun relatie. Over of hij verder wilde met haar. Ze had gevoelens gekregen voor iemand anders. Iemand die haar achteraf gezien had getoond, wat belangrijk was in haar leven. Waardoor zij zichzelf weer even zag. Waardoor ze weer even voelde dat ze leefde. Waardoor zij zich weer kon herinneren wat belangrijk was. Waardoor ze weer terug kon komen bij zichzelf.’
De afgelopen maanden heb ik onwijs veel klanten gehad waarbij een relatieprobleem centraal stond. Vaak één van de redenen waarom het niet stroomde in hun leven of hun business. Meestal gebeurt er zoiets, omdat het nodig is om iets in jezelf te doorbreken. In een relatiecrisis wordt er zoveel in je geraakt, omdat het zo belangrijk dat er iets zichtbaar wordt. En dat terwijl we zo ons best doen om onze schaduwkant te verbergen voor onszelf en anderen. Doordat we het onderdrukken, wegduwen of ontkennen, krijgt het geen plek. We wijzen een deel van onszelf af. Het deel wat jou voorziet van informatie, wordt ontkend. Het is de kant van jezelf die aandacht wil, liefde zoekt, erkenning of waardering wil en het daarom zelfs misschien wel via oneerlijke of kinderlijke wegen wil verkrijgen.
Persoonlijk heb ik nergens zoveel over mezelf geleerd als in de liefde en in relaties. Nergens heb ik zoveel pieken en dalen ervaren als in de liefde. Rauwe liefde, kalverliefde, verlangens, aantrekken en afstoten, overgave en ontkenning, passie, pure lust, liefde als veiligheidssysteem, als aandachtszoekerij, als lijm op een verlies, verdovende liefde, liefde als demping, als verslaving, als vlucht, liefde als pleister op de wond bij gebrek aan zelfliefde.
Alles is vanuit een breder perspectief bekeken simpelweg, een ervaring. Wel eentje met consequenties, dat dan weer wel. Maar als mens-zijn hebben we daar allemaal regeltjes en verhalen over gemaakt. Het doet pijn als we verraden worden of als we het gevoel hebben dat iemand waar we van houden, ons afwijst. Wij willen nu eenmaal horen dat we belangrijk zijn, dat we er toe doen, dat we bijzonder zijn, dat we waardevol zijn, wat we ook doen. De verhalen die je jezelf daarover vertelt zijn per definitie niet waar. Niet ten aanzien van je gevoelens voor iemand als je verliefd wordt en niet ten aanzien je eigen gevoelens die je geconfronteerd met een partner die twijfelt.
Collectief komt het in deze tijd allemaal aan de oppervlakte, omdat de systemen met angst als fundering aan het veranderen zijn. Ook in relaties. Alles wordt geadresseerd en naar buiten geduwd. Zodat er licht op kan schijnen, zodat het kan helen. Van tijd tot tijd, zeer pijnlijk, want je wordt gedwongen in jezelf te kijken.
Bij onvoorwaardelijke liefde waarbij je allebei in je eigen kracht en energie blijft, hoort een houding van ‘ik geniet van je gezelschap en zolang we dat beiden willen.” En dus niet: “Je moet mij minimaal geven wat ik jou geef” of “Als jij twijfelt over onze relatie, dan ben ik niet goed genoeg.” Allemaal kindpatronen, die in mijn beleving dus niets met liefde te maken hebben. Des te meer met angst voor afwijzing, angst voor verlatenheid en soms ook angst voor verbinding of angst voor geluk (om het vervolgens kwijt te raken). Misschien sla ik de liefde nu een beetje plat, maar ik zie patronen. En zo ook bij mezelf.
Iedereen die iets mist in zichzelf – dus ook in zijn of haar relatie- zal deze stukken ooit ontmoeten. In welke vorm dan ook. Wanneer je hart even overslaat richting iemand anders of twijfelt over je relatie, raken we in paniek. De eerste reactie is wegduwen. Dit gevoel mag je niet voelen, het hoort niet, het is slecht.
Het punt is alleen, doordat we het afwijzen, kunnen we er niet van leren. De andere kant van het verhaal is namelijk dat het ons waardevolle informatie geeft. Het is een leidraad over jouw behoeftes en over wat jij hebt te leren of te helen.
Wat mag je nog ontdekken? Over jezelf en over anderen? Wat zijn je verlangens? Hoe belangrijk vind jij het om er aandacht aan te geven? Hoeveel ruimte neem je in? Waar laat je jezelf nog in steek? Wat moet op dit moment doorbroken worden? Juist in de openheid te kijken naar een ruwe, pure versie van jezelf, ontdek je de waarheid. De waarheid over jezelf.
Zelfliefde – of het gebrek daaraan- is een groot thema voor mensen in een relatiecrisis. Je bent zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt, vanuit je hart en ook voor die vanuit kindpatronen en pijn. Wil jij dus kortom iets veranderen in je leven? Wil je iets aankijken in jezelf om hier op een andere manier mee om te gaan? De keuze is aan jou. Wat je ook kiest, alles heeft consequenties.
Geniet van de liefde, vooral van die voor jezelf.
In liefde,
Marieke Quaars via Echtscherp